Διασώστες στον ουρανό: ιπτάμενοι γιατροί Understand article
Μετάφραση από Θεοδώρα Τσουλούφη. Η Anne Weaver, επικεφαλής γιατρός στο Αεροπορικό Ασθενοφόρο του Λονδίνου (London’s Air Ambulance), μιλάει στη Marie Mangan για τη δουλειά της: να…
Η φωτογραφία είναι ευγενική
προσφορά του Iain Crockart,
www.iaincrockart.com
Η Anne, γιατρός στο Αεροπορικό Ασθενοφόρο του Λονδίνου (London’s Air Ambulance)w1, θυμάται: «Βρισκόμασταν στο σημείο του ατυχήματος σε εννέα λεπτά. Υπήρχε ένας γιατρός που προσπαθούσε απεγνωσμένα να σταθεροποιήσει το αναπνευστικό της Lucy, με τη βοήθεια του προσωπικού του ασθενοφόρου, αλλά το αίμα ήταν τόσο πολύ που ήταν αδύνατο να το ελέγξουμε. Δεν ανέπνεε. Της χορηγήσαμε αναισθησία επιτόπου, αποσυμπιέσαμε τους πνεύμονες της, οι οποίοι είχαν υποστεί κατάρρευση και θλάση, με χειρουργικές οπές στη θωρακική κοιλότητα, επιδέσαμε το πρόσωπό της και τη μεταφέραμε στο νοσοκομείο.»
Εκεί, η Lucy υποβλήθηκε σε σχεδόν 12 ώρες χειρουργείου για να αποκατασταθεί το πρόσωπό της, ενώ ακολούθησαν τρεις μήνες εντατικής θεραπείας. «Αυτή ήταν η στιγμή που με έκανε να συνειδητοποιήσω εντελώς το γιατί κάνουμε αυτή τη δουλειά» λέει η Anne. «Βλέπω τώρα ένα κορίτσι που χαίρεται την εφηβεία της, αλλά ξέρω ότι γλίτωσε την τελευταία στιγμή από το θάνατο χάρη στη γρήγορη εργασία του γιατρού στο πάρκο και, ύστερα, χάρη στις κρίσιμες παρεμβάσεις μας επιτόπου και στο νοσοκομείο.»
Η Anne είναι η επικεφαλής γιατρός στο Αεροπορικό Ασθενοφόρο του Λονδίνου (London’s Air Ambulance) από το 2007. Η υπηρεσία, η οποία σήμερα είναι περισσότερο από 20 ετών, υπήρξε πρωτοπόρος στην ιδέα εκπαιδευμένοι στην τραυματιολογία ιατροί και παραϊατρικό προσωπικό να περιθάλπουν σοβαρά τραυματισμένους ασθενείς στον τόπο του ατυχήματος και να τους μεταφέρουν σε κάποιο εξειδικευμένο νοσοκομείο.
προσφορά του Iain Crockart,
www.iaincrockart.com
«Όταν ξεκίνησα στο Αεροπορικό Ασθενοφόρο του Λονδίνου (London’s Air Ambulance), ήταν λίγο σα να προσπαθούσες να περάσεις τις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης: υπήρχαν τόσα πολλά πράγματα που έπρεπε να λάβεις υπόψη σου. Θυμάμαι σκεφτόμουν ότι δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρω με όλα αυτά. Είσαι ο μόνος γιατρός στο σημείο του ατυχήματος και η λήψη των σωστών αποφάσεων βαρύνει εσένα. Γι’αυτό η εκπαίδευση είναι τόσο εκτενής. Οι γιατροί που μας στελεχώνουν είναι πάντα έμπειροι γιατροί και περνούν τον πρώτο μήνα της εξάμηνης παραμονής τους δουλεύοντας στο πλάι ενός από τους ήδη υπάρχοντες γιατρούς, ο οποίος θα τους εκπαιδεύει, θα κάνει απολογισμό του περιστατικού μετά από κάθε αποστολή, θα τους προκαλεί, θα τους ρωτάει, θα τους προσφέρει υποστήριξη.
«Ως επικεφαλής γιατρός, είμαι υπεύθυνη για την ημερήσια λειτουργία της υπηρεσίας, φροντίζοντας οι γιατροί και το παραϊατρικό προσωπικό να είναι εκπαιδευμένοι, να διατηρούν τις δεξιότητές τους και να υποστηρίζονται. Οργανώνω δύο φορές την εβδομάδα συναντήσεις για ανασκόπηση των περιστατικών μαζί με όλη την ομάδα, όπου προκαλούμε και μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο.
«Όταν βρίσκονται σε υπηρεσία, τα μέλη της ομάδας μπορούν να τηλεφωνούν νυχθημερόν για καθοδήγηση ή για να συζητήσουμε την καλύτερη ροή ενεργειών για έναν ασθενή. Η υπηρεσία έχει διεθνώς καλή φήμη και πρέπει να διασφαλίσω ότι όχι μόνο διατηρούμε τα υψηλά μας πρότυπα αλλά και το ότι παραμένουμε πρωτοπόροι χρησιμοποιώντας τεχνολογία και μεθόδους αιχμής. Είναι ένας απαιτητικός ρόλος και οι ώρες τις ημέρας δεν είναι ποτέ αρκετές!»
Μια μέρα που είναι ακόμη καθαρά χαραγμένη στη μνήμη της Anne είναι η 7η Ιουλίου του 2005, η ημέρα που βομβιστές αυτοκτονίας επιτέθηκαν σε τέσσερα σημεία στον υπόγειο του Λονδίνου και σε γραμμές λεωφορείων.
«Ήταν τόσο σουρεαλιστικό,» λέει η Anne. «Ήμουν σε συνάντηση με 16 πρώην και νυν γιατρούς του αεροπορικού ασθενοφόρου, κάτι που κάνουμε μία φορά το μήνα. Ο επικεφαλής πιλότος πρέπει κατά κάποιον τρόπο να γνώριζε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και συνέστησε να βάλουμε όλοι τις στολές πτήσης μας. Μας φάνηκε γελοίο τότε να ετοιμαστούμε 16 άτομα, όταν υπό κανονικές συνθήκες ένας μόνο γιατρός βρίσκεται σε υπηρεσία, αλλά κάποια λεπτά αργότερα ενημερωθήκαμε για ένα σημαντικό γεγονός.»
προσφορά του Iain Crockart,
www.iaincrockart.com
Το ελικόπτερο και τα αυτοκίνητα μετέφεραν τις ιατρικές ομάδες στα τέσσερα σημεία του Λονδίνου- Aldgate, King’s Cross, Edgware Road και Tavistock Square. Η Anne, ως επικεφαλής γιατρός, ήταν υπεύθυνη για την οργάνωση της προσπάθειας.
«Θυμάμαι να στέκομαι στο χειρουργείο στο ελικοδρόμιο, να κοιτάζω προς το Λονδίνο και να αισθάνομαι αηδία και ενοχή που έστελνα τους φίλους και συναδέλφους μου σε επικίνδυνες καταστάσεις.»
«Νόμιζα ότι θα λάμβανα ένα τηλεφώνημα που θα μου έλεγαν ότι ένας ιατρός ή παραϊατρικός υπάλληλος είχε σκοτωθεί, εάν εκπυρσοκροτούσε κι άλλος εκρηκτικός μηχανισμός. Ήξερα ότι αν δεν είχα κάνει την οργάνωση στην αρχή, δε θα είχαμε ανθρώπους στα σωστά σημεία. Αλλά η ανακούφιση ήρθε μετά, όταν πήγα η ίδια στο Kings’s Cross και έκανα αυτό που θεώρησα ότι έπρεπε να κάνω σε αυτή την περίσταση: να είμαι γιατρός. Την ίδια ημέρα αργότερα, ο προϊστάμενος κάλεσε 400 άτομα από το προσωπικό του νοσοκομείου και της υπηρεσίας του αεροπορικού ασθενοφόρου για ενημέρωση. Υπήρχε μία φοβερή αίσθηση συντροφικότητας. Όλοι είχαμε μαζευτεί και συγκινηθήκαμε πολύ για τα γεγονότα. Ξέραμε ότι είχαμε προσφέρει μία καλή υπηρεσία στους ασθενείς εκείνη την ημέρα.»
Πώς λοιπόν άρχισε το ενδιαφέρον της Anne για την ιατρική; Πυροδοτήθηκε τα τελευταία δύο χρόνια του σχολείου, όταν παρακολούθησε ένα μάθημα στο Ιατρικό Κέντρο του Queen’s,(Queen’s Medical Centre) όπου βρίσκεται η ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Nottinghamw2.
«Η ιατρική σχολή ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του νοσοκομείου και είχε έντονο το στοιχείο της κλινικής πράξης. Σε αντίθεση με άλλες ιατρικές σχολές, όπου περνάς τα δύο πρώτα χρόνια σου σε θεωρητικά μαθήματα, εκεί από την πρώτη εβδομάδα σου επιτρεπόταν να δεις ασθενείς. Όντας σε ένα ιατρικό περιβάλλον, περιτριγυριζόμενη από ιατρούς που συνεχώς σε ενέπνεαν, καταλάβαινες γιατί είχες τόσες πολλές εξετάσεις!
του Λονδίνου (London’s Air
Ambulance)
φωτογραφία είναι ευγενική
προσφορά του Iain Crockart,
www.iaincrockart.com
«Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο πανεπιστήμιο τόσο καθαρά. Μου άρεσε πραγματικά να γνωρίζω ανθρώπους από διαφορετικές σχολές; στον όροφό μου στις φοιτητικές εστίες, είχαμε φοιτητές ιστορίας της τέχνης, θεολογίας, φιλοσοφίας και μηχανικής. Γίναμε σα μικρή οικογένεια. Όταν διάβαζα για τις εξετάσεις μου, μού φτιάξανε τσάι στις τρεις το πρωί.
«Με εμπνεύσανε τόσοι πολλοί από τους καθηγητές μου. Μία στιγμή-ορόσημο ήταν όταν είδα έναν από αυτούς επί τω έργω, τον Δρα Demas Esberger, εβδομάδες μόλις είχα ξεκινήσει στο πανεπιστήμιο. Ήταν 5 Νοεμβρίου του 1990 και ήμουν στο τμήμα επειγόντων. Προσκομίστηκαν δύο αγόρια, και τα δύο πολύ άσχημα τραυματισμένα σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Έτρεμα και σκεφτόμουν ότι χαίρομαι τόσο που δεν είμαι ειδικευμένη, καθώς δε θα είχα ιδέα από πού να αρχίσω.
«Ένιωσα δέος για τον Δρα Esberger και την ομάδα του και από εκείνη τη στιγμή ήθελα να μπορώ να κάνω αυτό που έκαναν. Επίσημα, περνούσες μόνο δύο εβδομάδες από το τμήμα επειγόντων ως φοιτητής ιατρικής αλλά νομίζω ότι εγώ πέρασα κάθε δυνατή στιγμή εκεί. Δεν μπορούσαν να με ξεφορτωθούν! Αργότερα στην εκπαίδευσή μου, φρόντισα να διαλέξω θέσεις που θα μου επέτρεπαν να βοηθήσω αυτούς τους ασθενείς.» Μία από αυτές τις θέσεις ήταν στο Αεροπορικό Ασθενοφόρο του Λονδίνου (London’s Air Ambulance), εξάμηνης διάρκειας, η οποία έθεσε τα θεμέλια για τη μελλοντική καριέρα της Anne.
Σήμερα, η Anne προσπαθεί να συνδυάσει τις υποχρεώσεις της στο αεροπορικό ασθενοφόρο με αυτές του έμπειρου στην επείγουσα ιατρική γιατρού (διευθύντρια της μονάδας). Επιπλέον, βρίσκει χρόνο να επιμελείται το φιλανθρωπικό έργο για το αεροπορικό ασθενοφόρο. Η υπηρεσία χρηματοδοτείται μερικώς από το Εθνικό Σύστημα Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου και από εταιρικούς χορηγούς, αλλά παρ’όλ’αυτά πρέπει να εξασφαλίσει 1,2 εκατομμύρια λίρες από δωρεές φιλανθρωπίας. «Αισθανόμαστε τον αντίκτυπο της οικονομικής ύφεσης. Τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο να μειώσουμε τις υπηρεσίες μας, ενώ αυτό που πραγματικά θέλουμε είναι να τις αυξήσουμε. Είναι λυπηρό.»
Λόγω των σημερινών δυσκολιών, η Anne δε θεωρεί δεδομένα τα επιτεύγματά της. «Είναι μεγάλη τιμή το να είσαι επικεφαλής της υπηρεσίας που εφημερεύει για 11 εκατομμύρια ανθρώπους στο Λονδίνο.»
Ευχαριστίες
Tο πρωτότυπο άρθρο έχει δημοσιευθεί στο Alumni Exchangew4, το περιοδικό των αποφοίτων του Πανεπιστημίου του Nottingham, στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Web References
- w1 – Για να μάθετε περισσότερα για το Αεροπορικό Ασθενοφόρο του Λονδίνου (London’s Air Ambulance), δείτε: www.londonsairambulance.com
- w2 – Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Πανεπιστήμιο του Nottingham, δείτε: www.nottingham.ac.uk
- w3 – Το Barts και το The London NHS Trust διευθύνουν τρια από τα καλύτερα νοσοκομεία του Λονδίνου: Το St Bartholomew’s (Barts) στο City, το The Royal London στο Whitechapel και το The London Chest στο Bethnal Green. Για να μάθετε περισσότερα, επισκεφθείτε: www.bartsandthelondon.nhs.uk
- w4 – Το Alumni Exchange, το περιοδικό των αποφοίτων του Πανεπιστημίου του Nottingham, είναι διαθέσιμο δωρεάν για να το κατεβάσετε. Δείτε: www.alumni.nottingham.ac.uk
Review
Αυτή είναι μια ιστορία που εμπνέει και περιγράφει ένα επάγγελμα που συνδυάζει μερικά πραγματικά θαυμάσια χαρακτηριστικά: ιατρική υπηρεσία, επείγουσα θεραπεία, αφοσίωση στη βοήθεια ανθρώπων σε ανάγκη, και πτήση. Η Anne Weaver, η γιατρός στην οποία έγινε η συνέντευξη, είναι ενθουσιώδης με τη δουλειά της και μέσα από κάποιες από τις αναμνήσεις της, μεταδίδει αυτόν τον ενθουσιασμό και στον αναγνώστη.
Το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον και εύκολο στην ανάγνωση. Θα μπορούσε να διαβαστεί σε οποιαδήποτε μάθημα (επιστήμης ή όχι) και σε οποιοδήποτε βαθμίδα (ακόμη και στο δημοτικό). Δεν είναι ένα διδακτικό άρθρο, αλλά ένα άρθρο που στόχο έχει να ενημερώσει και να εμπνεύσει- και όχι μόνο στο σχολείο. Ίσως οι αρμόδιοι φορείς σε άλλες πόλεις και χώρες, που δε διαθέτουν παρόμοια προγράμματα με «ιπτάμενους» γιατρούς, θα πρέπει να το διαβάσουν και να σκεφτούν να υιοθετήσουν τέτοιες πρακτικές.
Michalis Hadjimarou, Κύπρος